Şimdi ayrılığa susuyoruz...
Gözlerin kadar yabancı bana bu kent ve ellerin kadar soğuk...
Bir sokak ortasında yalnızlığa bırakıyorsun ellerimi,
Tüm kelimelerim ölüme vuslat düşüyor ardından...
Yine uçurumdan bakıyorum sana,
Kent hala gri dumanları soluyor,
Ve ben,
Derin nefeslerini çekiyorum ayrılığın,
Ve sen gidiyorsun...
Kaderime karşı geldikçe, yine acıyan ben oluyorum…
Parça parça dökülen umutlarımın elini tutacak sandığım o kadar insan, yine şaşırttı beni… Her başlangıç beni bilmediğim uzak bir kent kıyısında yalnızlığıma sürüklerken, sesini özlediğim annemin sözleri geliyor aklıma… Neden ben bu kadar yalnızlığın içinde kıvrandıkça hüzün yazıyorum…
Her bekleyişin adını umut koydum, ama hiç gelen olmadı… Çalmadı kimse boyaları dökülmüş acılarımın kapısını… Kendime verdiğim sözlerin tarihi henüz dolmamışken, yaktığım resimlerin altında başka kadınların adını yazmışım onca zaman… Kendimi tanımaya çalışırken ne çok yaralar açmışım içimde… Hadi şimdi hepiniz gidin hiçliğiyle avunan yüreğimden…
Kimse siyaha çalan saçlarımın üzerine elini koyup, çocukluğuma bir şeker vermedi… Oysa ne çok isterdim babamın saçlarımı okşamasını… Sahi siz bunu bilir misiniz? Sahi, çocukluğumda ki hayallerimi hanginiz gerçekleştirebilir, elinizi uzatmaya bile acizken… Beni hiçliğimle bir başına bırakın… Alışığım nede olsa, gidenlerin ardından beyaz bir mendil sallamaya…
Kaç aynada daha gördüğüm suretimden uzaklaşacağım, kaç yabancı daha canımı acıtacak… Ölümle içli bir savaştayken kendime yazdığım senaryoların adını da bir kez olsun ben koysam… Doğru ya, siz nerden bileceksiniz iç yakan sıcaklığını acılarımın… Güneşinde ısınmaya çalıştığım şehirlerin kaldırımlarında bıraktığım adımlarımdan bir eser kalmamış… Günahsız değilim… Yaktığım canların acısınıda yaşıyorum içimde… Hadi anne, elimi tut ve götür beni bu karanlığın içinden…
Susmalıydım,
Tekil gidişini izlerken gözyaşlarımın arasından,
Yapamadım…
Oysa sen onlar gibi değildin,
Yani,
Beni hep bu kaldırımda bir başıma bırakan,
Sen vakitlerimi darmadağın ederken,
Ben mevsimsiz günlerin açlığına ölüyordum,
Ve şimdi zaman seni unutmaya durmuş,
Ki gözüm de değilsin bir damla yaş,
Sustum,
Bu sefer yarım kalalım bu satırda
Devam etmesin hayallerimiz
Yitik bir çaresizliği oynayalım
Ve bir piyeste konu olsun
Yokluğumuz
Zaman bizsizliği taşısın kollarında
Duvarlar kadar yalın bu aşk,
Her yer sessiz,
Bir bıçak sırtın da düşünürüm seni,
Parmaklarım soğuktan üşür,
Sen uzaklara gidersin,
Uzaklar seni bekler...
Sana git diyorum sevgili,
Git...
Bir sabah ansızın git,
güneş doğmamış olsun, kuşlar ölüm uykusundayken git...
Bıraktıklarını unutmadan,
Sen kadar kendime yabancı olduğum bu kentte,
Sen kadar kendime bencil olduğum bu kentte,
Hiçliğime ağlıyorum…
Umutlarımın adını kirletmemek için gittim,
Coğrafyası bozuk bu kıyı kentinden…
Sustum,
Susuşlarımdaki özlemim oldun,
Kapattım gözlerimi,
Hayaline sarılarak avundum....
Beden dilimle yanıt verdim her soruna,
Seviyormusun dedin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!