Ozan Ali Aydın Şiirleri - Şair Ozan Ali ...

İnsan bir çamurdan heykel misali
Ruh üflenip cana geldi dostlarım
İyilik kötülük hamurunda var
Erenler doğruyu buldu dostlarım

İmtahan başladı, dünya salondur

Var mı şu dünyada baki kalacak
Yaprağı incitip,dalı küstürme
İnsan bir beşerdir toprak olacak
Saza gönül koyup, teli küstürme

Ne güzeldi dinlediğim masallar
Bir ninniyi anımsatan dedemin essiz sesi
Kolu komşu toplanarak içilen dost kahvesi
Kahı acı kahı tatlı anlatılan anlatılan anılar
Ortada gaz lanbası işlenen elişiler
Ne güzeldi mertlik kokan,dostane ilişkiler

bu şehirde yitirdim umutlarımı
örselendi genç yaşta gururum
hayyallerimi yuttu bu karanlık sokkaklar
sürgüne gitti insanlık
sadakattin kanadı kırık vefa semt adı olmuş
yıkıntıya dönmüş sevdalar

adını koyamadım henüz içimdekinin
düş kırıklığı yağmurlarında yıkandı çocukluğum
vicdan ikliminde kurağa çekti gençliğim
istilaya uğradı gönül corafyam
yabancısı idim ben bu toprakların
ihanetin i sinmemişti yüreğimize

Dilimde bir türkü var söyleyemediğim
Çığlık çığlığa bağırışlarım nerde
Bu bilinmez muslatta deyişen nedir acep
Neden pişmiyor artık aşk kokan o yemekler
Ben umudu kaybettim bu badı sabahta
Vakit geçmiş galiba sevda denen mutfakta

susarsam ben
ağlar hıçkırıklarla gök yüzüm
perdeler kapanır
konmaz pencereme güvercinler
odam kaybeder sıcaklığını
mata çalar benliğim

Birgün olur aklan gelir beni ararsan
Sarı başaklara durmuş tarlalara sor
Nefesimi hissedersen esen yellerden
Ter içinde uyandığın ruyalara yor

Belki pencerene konan bir güvercinim

bir tiren kalkıyor rayların üzerinden
bu cevapsız mektupların başlangıcımı
bir yaprak daha dökülüyor hayat ağacından
cevapsız mektup yazmak bukadar acımı

siren sesiyle yolculuk başlıyor rayların üzerinde

Güne hasret düşer geceye hüzün
İçin için ağlar sürgündür sazım
Garip bir ozanım gülmüyor yüzüm
Derdimin dermanı sen olmayınca

Anasız kuzuyum yolumu şaştım