Oyy Şiiri - Ahmet Yıldırımtepe

Ayrıldım civandan, nazlı yavrudan
Şu kalenin ardı, garip kaldı oyy
Oğuz destanından nice uludan
Dedem korkut yurdu garip kaldı oyy

Korgan köprüsünden, ipek yolundan
Burcu burcu kokan gonca gülünden
Yetimleri saran şefkat kolundan
Şehirlerin merti garip kaldı oyy

Baharda gülümser nergis ve lale
Sırakayalarda, çağlar şelale
Surlarda sancağım, olur meşale
Dağlarımın kurdu garip kaldı oyy

Güzelliklerini saymakla bitmez
Saysamda yazamam mürekkep yetmez
Taşocağı, ölsem aklımdan gitmez
Demirözü, Hart'ı garip kaldı oyy

Dedem saban ile tarla sürerdi
Hiç durmak bilmezdi yolu yorardı
Yağla balı katar, dürüm sarardı
Tandırlarda şurtu garip kaldı oyy

Abdest alır yere öyle basardı
En güzel koçunu kurban keserdi
Güzel konuşurdu, güzel susardı
Demediği derdi garip kaldı oyy

At üstünde cirit oynayıp coştu
Yalınayak cepheden cepheye koştu
Kop'un zirvesinde vurulup düştü
Zihnimin Bayburt'u garip kaldı oyy