Çocuktum.
Sabah uyandım, daldım oyuna.
Yaşlı bir bilge,
koyarak elini başıma,
fısıldadı kulağıma:
"Oğlum, unutma!
İnsan dediğin yaşlandığı için oyunu bırakmaz;
oyunu bıraktığı için yaşlanır," dedi bana.
O gün bugündür doymadım oyuna.
Ne uykuya teslim oldum,
ne açlığa.
Yıllar geçti, kaldırdım başımı.
Bir de ne göreyim?
Herkes yaşlanmış...
Bir ben çocuk kalmışım,
tek başıma.
23.09.2018
Kayıt Tarihi : 23.9.2018 20:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!