Oyun Şiiri - Ferda Çalışkan

Baş ederim, güçlüyüm.
Üşümez artık ellerim. Titretmez artık soğuklar beni.
İncitmez artık hiç kimsenin sözcükten tokatları,
Kahretmez artık uğruna ağladıklarımın onulmaz inatları.
Kanatamaz artık hayat binbir yerden yaralı bu kanatları.
Saklanma ihtiyacı duymam artık kimseden saklambaç oynasam bile,
Gözlerimi yummam hiçbir şeye; ebe olsam bile
Kaçmam artık beni kovalayan hiçbir şeyden; yakalambaç oynasam bile.
Kovalamam hiç kimseyi yakalayınca kazanan ben olsam bile…
Bağlamam gözlerime beklentilerimden örülmüş tos pembe tülbenti,
Körebe oynasam bile…
Vurulmam artık hiçbir şeyle, yakantop oynasam bile
Vurmam kimseyi hiçbir şeyle o ortadan çıkınca meydan bana kalsa bile;
Bir daha geçmem ortaya vurulmak pahasına,bin canım olsa bile…
Evcilik oynamam bir daha,
Anne-babam ve kardeşlerimle olsa bile.
Toplayamam artık hiçbir şeyi,
En güzel oyuncaklarla ev kursak bile
Anne gibi giydiremem kimseyi,
En güzel giysilerle bebeklerimizi giydirsek bile
Anne gibi doyuramam kimseyi
En güzel topraktan ve otlardan yemeklerimizi yapsak bile.
Biraz daha oynayamam bu oyunu
Annemiz istediğimiz kadar oynamamıza izin verse bile
Bana kalsaydı, “Abla” olmak isterdim bu oyunda
Anne yarısı, bir parçası, annemsi değil; sadece abla…
Bana kalsaydı “Evlat” olmak isterdim bir koyunda
Sırta bir yük, sahipli bir köle, bir rakip değil; sadece evlat…
Bana kalmadı bir şey bu oyunda,
Bana kaldı bir şey bu oyundan; ağlayan bir çocuk
Anne olmayı bana öğrettiler,
Abla olmayı ben beceremedim.
Belki büyüyünce abla olmayı öğrenirim,
Öğrenirim ama oynamam evcilik yine…
Küçüktüm bilmezdim bu oyunun kuralları ne?
Şimdi biliyorum ama büyümedim ben anne…
FERDA ÇALIŞKAN

"