Osman Öztunç Şiirleri - Şair Osman Öztunç

Her zaman gün ortasında gelirlerdi.
Bu sefer gece yarısında geldiler.
Ölçüsüz bir kötülük ve merhametsiz kalplerle geldiler.
Söküldü bütün kapıların kilitleri.

Ve köpeklerle kovalanan bir militan.

Ellerinden değil, ayaklarından öpüyorum.
Sebebim, ustam, kocababam,
Sana yazıyorum ey gidi ihtiyar...
Ellerinden değil, ayaklarından öpüyorum.

Köylüydün belki ama onurlu, mağrur,

Ellerin buz, yüzün soğuk,
Sesin boğuk, rengin kaçmış.
Kar mı yağdı sokaklara,
Üşüdün mü ah üsküdar...

Sen de mi sahipsiz yorgun,

Kurudu göller pınarlar canım gitti,
Devrildi iri çınarlar niye gül fidanım gitti?
Bölünmesin diye Millet, baki kalsın diye Devlet
Dağlar gibi kemikli et, seller gibi kanım gitti...

Paramparça idi ruhum ellerinde bir yumruğum...

Zulme çatıp zalimle dövüştüğüm
Dertlenip de telaşına düştüğüm
Bağrını yarıpta kabir eştiğim
Dağlara çıkmanın tam zamanıdır

Ululardan bir kutlu ferman ola

On sekiz yaş çağlarımdı
Sokaklarda bu ilk kavgam
Girdim delice dövüştüm
Kimseye bir şey sormadan

İki can bir beden olduk

Bileğimde kelepçe
Dudağımda sigara
Yaslandığım duvarda
Onun ismi yazılı.

Ağlıyor hep böyle

bir çocuk yumruklar göğün yüzünü
yıldızlar birer birer dökülür güzel
sesim yoksulluğumdan dahamı ağır?
ufkumu karartan bıçaksa güzel
ya konuş bir kalbi ayağa kaldır
alda yırt yahut boş suretimi

Sere serpe bir yağmur gelir üstüne
Ne kadar gamsız bu adam
Sırtında pardesü yüzünde sakal
Ayağında postal adam

Ne kadar solgun, ne kadar mahsun

dağları tardım geldim körbela
Veysel karan'a vardım kerbela
dedi dergahtan şaşma şer bela
döner başımda döner turnalar

yüksel turnam yüksel Hakka varalım