Tükenmez kalemden burnuna karanfil kokuyor yalnızlığın.
Karanlığın zifirinde yüreğinden bihaber ışıklar saçıyorsun dört bir yana.
Örtündüğün yorgan geceleri üstünden ayrılıyor, üşütüyor bedenini. Kendi çaresizliğine sarılıyorsun.
Saçların, dişlerin ve en kötüsü düşlerin zamanın ağına takılmış, Her sözün kursağında kalmış çaresizce sessizliğin.
Sense seni öldüren örümceğin kollarına sarılıyorsun. Dertlerini yığdığın tepelerden, rüzgarın kulağına fısıldıyorsun.
Kurduğun hangi hayalin peşindesin ? Yoksa hayal kurmaktan mı ibaretsin ?
Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır, bir üşütür, bir ağlatır bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.
Devamını Oku
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır, bir üşütür, bir ağlatır bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta