Örnek insan Şiiri - Mikdat Bal

Bir komşumuz vardı, fakir mi fakir
Herkesin gözünde hakir mi hakir
Halinden memnundu şakir mi şakir
Haline aldırmaz hep şükrederdi
Dünya geçicidir, fanidir derdi

Herkese nasıhat eder dururudu
Köyün imarında önde yürürdü
Herkesi kendinden üstün görürdü
Küçüklerin ayağına giderdi
Onlara bir şeyler, vermekti derdi

Radyo, televizyon, yoktu o zaman
Bilmezdik masallar, bilmezdik roman
Onda ki kıssalar, kalplere iman
Onu bir dinlemek bize yeterdi
Küçükken o bize çok güller derdi

Sabahtan akşama söyler bezmezdi
Kitaptan söylerdi yalan düzmezdi
Karıncayı bile bile ezmezdi
Gezerken bunlara dikkat ederdi
Bunlar bizim gibi mahluktür derdi

Dini konuları iyi bilirdi
Bize öğretmeye her gün gelirdi
Her dediği aklımızda kalırdı
İmanı engindi yanıp tüterdi
En büyük saadet imandır derdi

Allah rahmet etsin, örnek insandı
Lakabı, künyesi, Şudur Hasan’dı
Bize çok şey vermiş yaşı doksandı
Onu kaybetmemiz bize kederdi
Her yaşayan bir gün ölecek derdi

Mikdat der çok şeyi vermişti bize
Cennet güllerini dermişti bize
Yolunu döşetti sermişti bize
Bir baktık ki önümüzden giderdi
Sağlığında buluşacağız derdi