Orkun'un İki Çocuğu

Kendimden çok uzak bir diyarda yaşamaya başladım.

Aynı evdeyim belki, ama içimde bir harabe var artık.

Bir çocuk kalmış orada —

Gözleri ışıltılı, kalbi kirlenmemiş,

Ve o çocuk beni hâlâ bekliyor.

Ama ben başka çocukları özlüyorum şimdi…

Ellerine dokunamadığım,

Gülüşlerini yalnızca rüyalarımda duyduğum çocuklarımı.
Her gece gözlerimi kapadığımda

Birinin “baba” deyişini duyar gibi oluyorum,

Ama ses duvarın öbür tarafından geliyor sanki.

Artık eski Orkun yok.

O sabahları güneşi selamlayan adam,

Herkese umutla sarılan o genç — gitti.

Yerine sessiz bir gölge geldi,

Çocukluğuna dönmeye çalışan bir baba…

Ama yolu kendi içinden geçemeyen.

Ben iki çocuğu özlüyorum aslında:

Birini hiç büyütemedim — içimde kaldı.

Diğerlerini büyütüyorum, ama uzaktan…

Ve her sabah güneş doğarken,

aynı cümle yankılanıyor içimde:

Orkun artık eski Orkun değil.

Belki de hiçbir zaman olamayacak.