Bir yüz vardı eskiden
Binlerce İstanbul dehlizinden uzak
Bir el vardı babasının elinde
Boğaziçi köprüsüydü salıncak
Bir keder vardı hep
Fütursuzca dolaşırdı onu büyütmek için
İstanbul sokaklarına atılmış çocuktu belki yüreği
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Hayatın ‘biz kıyısı’nda durmadık hiç
Ürkekliğimiz bundandır
bundandır belki Mucize!
belki erken söylenmiş,belki anlaşılmamış,belki anlaşılamamış bir hayat hikayesinin son sözüydü,anladık ki anlaşıldıkça eriyen kartanesiymiş son sözler,tebriklerimle şairem..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta