Onsekizinde Şiiri - Emre Konyalı

On sekizinde bir firar
Yatıyor Kaldırımda
Öylesine mahzun, öylesine garip
Ağlıyor doyasıya

Gözlerinden umutlar akıyor
Sakalından, bir zamanlar unuttuğu mutluluk
Atıyor kendini bir vakit yollara
Arkasında ne ses, ne koku
Yürüyor bilinmezliğe

Kavgalardan sıkılmış ömrü
Ben ‘’Barışım’’, ‘’Özgürlüğüm’’ diyor dağlara
Sevdasına bırakmış umutlarını
Şimdi kim çeker onu kolundan
Geri dönmenin hasretliği koynunda

On sekizinde bir firar
Yatıyor kaldırımda
Yağmurlar türkü söyler
Karanlık sokaklarda

Aldatan gecenin sessizliği düşmüş gönlüne
Tütünden derin bir nefes çekiyor
Ciğerine kadar indiriyor hasreti
Gece olunca dalıp gidiyor denize doğru
Ne kız kulesi anlıyor yalnızlığını
Ne de Galata Köprüsü

On sekizinde bir firar
Kaldırım kenarında
Dalıp dalıp gider gözleri
Çaresiz sevdalara

İsyanlara küsmüş gönlü
Nasırlı elleri
Bakımsız sakalı, yorgun gözleri
Bir şeyler anlatmaya çalışır hep.
Kavgaların arasından
Sevdalar ekmek ister toprağa
Yılmayan sevinci kırılmış gidiyor sonsuzluğa

On sekizinde bir firar
İsyanlar arasında
Ellerinde sevda, gözlerinde umut
Koşuyor yalnızlığa

Oysa ne hayaller süslemişti ömrünü
Ne sevdalara koşmuştu
Yalanın en acısını gördü sonunda
Hak etmediği tokatları..
Kim bilir şimdi neredesin.?
Hangi sevdanın peşinde.?
Kimler aldatıyor seni,
Kimler kırıyor umutlarını
Ya yalnızlığına ne demeli.!
Hele dağları eriten sabrına

Mutluluk seninki gibi olsun çocuk.!
Yaşamın en anlamsız yerinde sen gel yanımıza
Bir şarkı mırıldan kulağımıza
Umutları koştur peşimizden,
Sevdayı öğret bize…

Seni ben,
Seni sevdam anla ancak
Alış acılara gönlüm
Baştan yaz umutları
On sekizinde bir çocuk ölüyor.!
Bırakıyor kendini uçurumlara
Gerisinde bir yalan
Gerisinde bir hüzün
Gerisinde yeni bir Emre bırakarak.!

On sekizinde bir firar
Uçurum kenarında
Kaçıyor Dünyadan, koşuyor sevdalara.