Önce Hayaller Ölür

Biliyorum, her gidiş bir yara bırakır insanda,
sessizce kanar, ama öğretir sabrı
Ve her dönüş biraz daha uzak artık
Zaman çarmıha gerer vuslatı,
solar bahtı
göğe salınmış kuşun gölgesi kadar kalır hatırası

Önce hayaller ölür, sessiz bir gecede,
Bir mum söner, ardında kalır gölgeler.
Sonra kalpler donar, sevda yerinde,
Ve insan, kendi yangınında kül olur sessizce.

Bir gül solar, rüzgârın suçudur deriz,
Oysa suskunluğun bıçağıdır güle kurutan deniz
Zaman bir cellattır, anıları deleriz,
Her tebessüm, bir vedaya asılır.

Ey gönül, ne çok ölür insan yaşarken,
Bir bakışta, bir sözde, bir “keşke”de.
Cellatlar bile ağlar bazen fark etmeden,
Bir düş gömülür, kalır kalpte bir perde.

Ve bilir misin, en ağır ölüm budur:
Hayallerini yaşamadan diri diri gömülmektir.
Ve umut, ölümün soğukluğunda üşür,
bir nefes gibi kaybolur erir sevda yangınında..