On Dört Şiiri - Gülce Kul

Ellerim toprak kokuyor on dört gündür,
Toprağında solmayanlar bekleyenlerindir,
Duymuşsundur çığlıklarım tiz ve gürdür,
Senden sonra dört mevsim bana güzdür.

İçimde devrilerin dağların dinmeyen acısı,
Karnımda bu acının öldüren sancısı,
Evimize de uğradı ahiret yolunun kancası,
Artık buz gibi evim tütmez bacası.

Sen üşürsün toprak örter mi üstünü?
Acıların dinip içinde sustu mu?
Hava öldüğün günden beri pusludur,
Gitmeseydin uyanıp ben örterdim üstünü.