Yıllar ve Gölgeler Şiiri - Özgen Öz

Yıllar geçti… O sabahlar, o akşamüstleri birer hatıra gibi uzayıp gidiyordu. Sevdiği kadının gözleri hâlâ zihnindeydi; o esmer gülüşlü kuş, yüreğinin en sessiz köşesinde kanat çırpıyordu. Ama o artık yanından çok uzaktaydı. Bir kalabalığın ortasında, kendi yalnızlığının kıyısında dururken, yüreği onun yokluğunu ilk kez gerçekten hissetti. O, yıllar boyunca bir sahilin uçurumlarına doğru sürüklenmiş gibiydi; bir yandan hayatın hengâmesi, bir yandan kendi eksikliği… Kimi zaman bir kitap arasında unutulmuş bir fotoğrafa bakıyor, kimi zaman bir şarkının en durgun notasına kulak veriyordu. Her damlada, her rüzgârda onu arıyordu. Ama kadın orada değildi; yalnızca anılar vardı, birikmiş sessizlikler ve tüten hatıralar… Adam, her sabah penceresinden baharda açan sardunyaları seyrederken, zamanın hızla akıp gittiğini hissediyordu. Ömür eksilmişti, kuş göçleri gibi tedirgin, yetişememişti kendi kendine bile. Yine de umut vazgeçmiyordu; ruhu, yıllar boyunca sevdiği kadının varlığına tutunuyordu. Dudaklarında susuzluk, boynunda kara sevdanın ilmeği, gözlerinde hâlâ o gülüş… Hepsi birlikte onu ayakta tutuyordu. Ve işte bir gün, yağmurlu bir akşamüstü… Sahile yürüdü; dalgalar kıyıya vuruyor, martılar çığlık çığlığa uçuyordu. Penceresinde açan sardunyaların kokusu aklındaydı hâlâ; fakat şimdi adım adım kıyıya ilerlerken bir hissi vardı: belki yıllar sonra da olsa, belki bir şiirin son mısrasında, belki unutulmuş bir fotoğrafta karşısına çıkacak. O an, bekleyişin ne kadar değerli olduğunu fark etti. Gözlerini kapattı… Martıların kanat çırpışı, dalgaların sesi ve yağmur damlalarının ritmi arasında, kadının varlığını hissetti. Ve yüreği bir kez daha tüttü; adını fısıldadı sessizce. Artık biliyordu: belki göremeyecek, belki dokunamayacaktı; ama onu hep içinde taşıyacak, her damla yağmurda, her esen rüzgârda, her açan çiçekte bulacaktı. Yalnızlığın kıyısında durdu, ama artık korkmuyordu. Çünkü aşk, sadece yanında olana değil, her hatırasında ve her özleminde de yaşayabilirdi. Ve o adam, yıllar boyunca kaybettiği her şeyi, tüten hatıralarında yeniden buldu. O kıyıda bekleyerek, yaşadığı her yalnızlık ve her eksik anla, sevdiğini varlığının en derin yerine kazımıştı. Ve böylece, hayatın tüm karmaşasına rağmen, iki ruh birbirinden ayrı da olsa, adeta birer yıldız gibi birbirine bakarak varlığını sürdürüyordu. Biri gözlerde, biri yürekte… Ve bekleyişin, özlemin, hatıraların gücüyle aşk, en sessiz ve en kalıcı haliyle yaşamaya devam ediyordu.