Ömür Şiiri - Remzi Özmen

Süzülür fecrin son demlerinde ömrüm, kuytu karanlıklara;
Heyhat; yetişmez ardından, binilse de sırtına kanatlı atlara.
Geçmiş rüyalardır yıllar, aslında yaşanan kalmış mazide;
Seç seçebilirsen hangisi en makbulü kalan ellerimizde!..

Birikmiş anıların ardında puslu hatıralar, solgun sayfalar;
Yeni şeyler istesek te yazmaya yetersiz kalır zamanlar!..
Elbet gün batsa da akşamları, sabah olur şafağı görenlerde
Bu mevsim sondur, lakin kıştan başkası kalmadı ellerimizde!..

Aynalar yüzsüz gizlenmiyor bir türlü eskittiklerimiz
Yeniden maziyi hatırlatır aslında bizim de bildiklerimiz
Serviydi endamlar, nasıl eğildiğini görmeden gelip geçti yıllar
Rüzgarlara savrulmuş artık dumanlı başlara yağmış karlar

Sırtında taşımayan bir Allah’ın kulu olmamıştır çünkü
Bir kabus gibi çökmüştür üstümüze yılların o ağır yükü;
İster bir düş kur, renkli olsun sınırlanmış zaman diliminde
İster ara kimmiş o, hiç göçmemiş hala yaşıyor yeryüzünde

Kaç kaçabilirsen zaman denilen o müthiş kemirgenden,
Sakınmak imkansızdır ne göz, ne yüz ne de bedenden!..
Çekilir bir bir ardı sıra dökülen sararmış yapraklar misali,
Bir visal vaktidir belki de; bekler bizi sevgilinin en güzeli!...

22.03.2016
“ Remzi Özmen