Ömrüme Bahar Şiiri - Tunahan Haksever

Seninle bir yolu düşleyecektik bir ömür boyu,
Yamaçların arkasında ılgınlara saklanmış,
İkimizin de anlayamadığı, o bilmediği duyguyu
Aşk kibritiyle ortalığı yakarmış.
Söylemeye başlarken ilk şarkımıza
Bozuk notalar dizilmeye başladı aramıza.
Daha ilk okumaya başlar gibi
Yırtmak istedim portreleri defalarca.
Sen ki kalbimde, yoluma yol gösteren efruzsun,
Senlerden olmayacak belki,
Ömrüme baharı getiren ilk ve son nevruzsun.
Artık yağmurlar yağmıyor bu kentte benim için.
Islanırken kıyı kenardan, yaşım yirmiye dayanmış,
Gönlüme ağır ağır işleyen garip resitalimsin.
Bir gün söyleyecek olursan, defalarca tekrar et:
Hangi meydanlardasın, neredesin?
Rumlardan bul benim gibi en karanlık tarafları.
Zıtlıkla neden ulaşılmıyor güzelliğin?
Bir tek ben mi örteceğim karanlık taraflarını?
Karar mekanizmam iki tane önermeden ibaret:
Sadece iki yolum sonuca çıkıyor;
Ya sevgi ya nefret.
Sahneye alınmayan bir çocuk gibi yaş farkı...
Bilmem konuştuk dünya evinden kaç farklı...
Hayalleri süsledik ilkel kabile gibi,
Ve bizim için ayrılık çok saçmaydı.
Bir çocuğun kırılmış oyuncağı, birkaç şiir dizelerinde saklanırmış.
Bahanelerin arkasına sığınıp, bir köşede ağlarmış.
Ben, filmin son sahnesinde kırgın birisiyim.
Tavırların, ilgi bekleyen bir kedi kadar mağrur...
Demiştik, yağmurlar sonrası kadar yolunda bitkin, biraz da mağdur.
Şimdi uzaklardan sana temenniler diliyorum.