Ölümün Sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Ölüm…
Düşünmeden geçemediğim,
susmadan yaklaştığım o sonsuz boşluk.

Korkmuyorum ona,
ama anlamaya çalışıyorum.
Nasıl olur da
var olmak,
bir gün yok olmakla eşanlamlı olur?

Ben buradayım
düşünüyorum, hissediyorum, yaşıyorum.
Ama bir gün,
ben de susacağım.
Bir nefes gibi biteceğim.

Peki ya sonrası?
Hiçlik mi?
Yoksa başka bir başlangıç mı?

Bazen ölüme doğru yürürken
içimde bir sessizlik büyür.
Kelimeler kifayetsiz kalır,
çaresizliğin ağırlığı çöker.

Ölüm,
belki de en derin suskunluk.
Çünkü onun karşısında
söylenecek sözler,
duyulacak çığlıklar yoktur.

Ben de susuyorum şimdi.
Ama bu, vazgeçmek değil.
Bu, varlığımı teslim etmek.
Kendi sonumla yüzleşmek.

Ve anlıyorum ki:
Yaşam,
ölümle tamamlanır.
Sessizlikle,
sonsuzlukla.
S.GÖL