Ölümün Hakikatı Şiiri - Ahmet Dönmez

Depresyon odasında,
Yatağımın bir köşesin de,
içli dışlı hayallerim ile ;
İçime içime çektiğim sigarımın dumanını;
Tek bir nefesle veriyorum şimdi dışarıya doğru, uzanmış büyük bulutların içerisinden

Yukarıya doğru bakıyorum
Hayatımı sorguluyorum düşlerim de
Bir anlık,bir yer arıyorum
savaşın ortasın da
Harp eden bir insan düşünün beni

Ki Şimdi Şuursuz serseri kurşunlar delip geçiyor bağrımı ;
Yere düşüyorum serzenişçesine
Ellerimden Bir Tutanım var mı ?

O an ölümün tadı geliyor ağzıma
Yutkunmak da ne kadar zor oluyor şimdi;
Soğuk toprağı hissedercesine ellerim
Ve Kollarımdan bir tutanım da yok.!

Ölümün bekçisi kapı komşum olmuş yanımda
Bir ürperme ile sarıyor tüm etrafımı.
Götürüyor sorgusuz sualsiz koyuyor beni kabre doğru;
Üstü örtük bir alana yerleşmiş insanlarla dolu bu şehirde,
Uyanıyorum bir mahşer sabahına
Kan ter içerisinde kalkıyorum yatağımdan
Şimdi Anlıyorum ki şimdi hayallerim de olan saklı gerçeği ki,
İşte Yazıyorum bunu bir kenera.
Kalmıyor artık ne sözüm,
Ne de beni anlayana.