Ölüm Kırmızısı Şiiri - Sevde Betül Karab ...

Umutların tükendiği yerde çıkagelir "Hasbünallahü Ve Ni'mel Vekil."
Bir çatı yıkılırken milyonlarca başın üzerine,
İnşa eder imanla bir anne bir yuvayı.
Siper eder bir baba göğsünü bombalara.
Gözleri zeytin siyahı Rim...
Zalimi gözleriyle boğan Rim...
Kaç gece titreyerek uyandın uykundan?
Gözlerin dünyaya kapandığından beri bakmıyor dünya yüzümüze.

Visalin ahirete kaldığı yerde çıkagelir "La İlahe İllallah."
Yerin altı üstüne gelse, başlarımızı koparacağız utancımızdan.
Akan kanların toprağı suladığından tutta,
Toprağın yedi kat dibinden fışkıran kanlara,
Ellerde ölüm kırmızısı.
Kızılca bir kıyametin yankısı...
Ellerimizi cezalarına vesile kıl Ya Rab!

Mahşerin diğer adıdır Ortadoğu,
Kutsalların kanla boyandığı sokaklarda,
Çıplak ayaklarla gezer çocuklar.
Bir abla kucaklar daha sütten bile kesilmemiş kardeşini.
Bomba sesleriyle oyunlar oynar çocuklar.
Babaların kanat geremediği tek yerdir yanan çadırlar.
Yerin yedi kat altından, göğün zirvesine kadar her yer kan...
Yağmur yağsa kan damlayacak avucumuza.
Hakkını ödeyemeyeceğiz şehitlerin,
İmanlarına şahit kıl Ya Rab!

Kıyamet Sadnaye'de koptu,
Soğuk nefesli, çekik gözlüler çoktan haddini aştı,
Mideler bir yudum sudan mahrumken Arakan'da, Yemen'de,
Akdenizin rengi kızıla çaldı.
Kalemlerin yazarken kırıldığı yerdir mazlum coğrafyalar.
Mürekkepler alev damlatır kağıtların üzerine.
Feryadlar göğü derlerde, kör vicdanlar duymaz sesleri.
Firavun'un akıbetine yemin olsun!
Yemin olsun ortadan bölünen Kızıldeniz'e!

Hasbünallahü Ve Ni'mel Vekil!
Hasbünallahü Ve Ni'mel Vekil!
Hasbünallahü Ve Ni'mel Vekil!