Yaş ilerledi ve ben ölümü içimde yaşıyorum biçare.
Hayat da beni yaşıyor, geri aldı ne verdiyse.
Yokladı, sınadı gençliğimi; hapse attı bedenimi.
Bedenim eskisi gibi değil, sanki etmiş ölüm yemini
Yaş ilerledikçe önümdeki tüm yollar yolcu olmakta.
Bugün bir gündüzü gece yapmayı başardım, ya sonra…
Ya sonra, yarın ne beklemekte bu aciz ve yorgun aklımı?
Ben ölümle evleniyorum, saçımdaki aklar da gelin duvağı.
Girdi koluma ölüm ve adımladık merdivenleri ağır ağır.
Nikâh memuru imam, şahitler cemaat, alkışlar kahır.
Attılar toprağı ve uzaklaştılar, beni bırakmayan bir yalnızlık.
En çok sevenin suratı sadece hayat unutturana dek asık…
En çok sevenin de atar birkaç kürek toprak.
Ve uzaklaşır “Hayat devam ediyor.’’ fikrini kafasına koyarak.
Ziyarete gelir böcek, haşere, çıyan…
Çevrende senin gibi nicesi vardır ziyaretçilerden rahatsız olan.
Sevenlerin gelir çiçekler bırakırlar toprağına.
Bir de su dökerler, toprağın kavuran sıcağına bin şifa.
Çiçeğin kokusunu alamazsın, suyu tadamazsın.
Dışarıda ne olduğundan bihabersindir; ama yoktur bundan bir yasın.
Hangi mevsimin yaşandığı, nerede savaş olduğu artık önemsizdir.
Duygu da kalmamıştır artık, yoktur aşk, acıma, nefret, sinir…
Takamazsın kafaya hiçbir şeyi âdeta rüyasız bir uyku anı.
En üzgün anında yanında olanların kalmamıştır sana yanaşacak yanı.
Öper dudaklarını susuzluk ve çatlaklar.
Yorganın bir kere toprak olduysa seni uykundan uyandıracak kim var?
Kayıt Tarihi : 29.3.2020 19:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
