Ölülerim Büyüttü Beni Şiiri - Onur Göknil

Saçlarıma kar düşüyor
ama içimde hâlâ dizleri yaralı bir mevsim var.
Takvim büyüyor, aynalar ağırlaşıyor
benim içimdeyse
bir sandalyeye oturtulmuş,
ayağı yere değmeyen bir çocuk sallanıyor.

Babamın sesi kaldı kulaklarımda
—bir kapının kapanışı kadar kısa—
dayımın gülüşü
bir fotoğrafın köşesinde sararmış.
Sevdiklerim
birer birer zamandan çekildiler
ben onların ardından
cümle kurmayı öğrendim.

Ölüm,
evimizin içine erken girdi.
Bir bardak su gibi durdu masada,
kimse içmedi
ama herkes susadı.

Annem kaldı.
Bir pencere gibi.
Rüzgâr alıyor artık içeri.
Ben ona bakarken
kendime küçük geliyorum;
çünkü bir anne yaşlanırken
oğlu kaç yaşında olursa olsun
yeniden çocuk olur.

Ne kadar büyüdüysem
o kadar eksildim.
Her doğum günümde
pastanın mumları arttı
ama dileklerim
bir kişilik azaldı.

İnsan,
ölülerini sırtında taşırmış
bunu öğrendim.
Ben biraz kambur geziniyorum
o yüzden.
Omzumda babamın suskunluğu,
cebimde dayımın yarım kalmış cümleleri,
kalbimde
adını anınca sessizleşen herkes.

Bazı geceler
uykum küçülüyor,
rüyalarım büyüyor.
Rüyamda
babam beni çağırıyor
ama sesi hep başka bir odadan geliyor.
Ben kapıyı açana kadar
sabah oluyor.

Artık biliyorum:
Yaş almak
iyileşmek değilmiş.
Sadece
acıyı daha düzgün taşımayı öğrenmekmiş.

Ne kadar yaşlanırsam yaşlanayım
bunca ölmüş sevdiklerimden geriye
bana kalan
yarım bir oyuncak,
tamamlanmamış bir sarılma,
ve içimde hiç büyümeyen bir soru:

“Ben kime büyüdüm?”

Cevabını bilmiyorum.
Ama şunu biliyorum:
Hangi yaşımda olursam olayım
bir çocuk var içimde
ölülerini sayarak uyuyan,
annesine bakınca güçlenen,
hayata tutunurken
elleri titreyen.

Ve belki de
insan dediğin
tam olarak budur:
Büyürken bile
bir yerinden çocuk kalan
kırık ama yaşayan
uzun bir cümle.