Ölüler Diyarı Şiiri - Miri Arpacı

Yıllar sonra bile
şüphe duyuyorsan olmuşlarına,
her farklı gece
aynı karanlık döner sana.

Ne suçludur gözlerindeki
ne de masum;
ya kaçmak istersin
ya da en azından ölmek.
Ve tesellindir bu bir tek:
Ağlamak için gerekli değildir masumiyet.

Gözlerinden düşer
söylemesini beceremediklerin;
dillenir gözyaşların,
kendi sesinle.

Zorlar yüreğini inadına sevda;
tene esir edilmiş,
çığlık çığlığa bir felaket.
Yeniden solumak aşkı
ya da en azından ölmek.
Ve tesellindir bu bir tek:
Sevişmek için gerekli değildir sevmek.

Bitmez bir türlü
bu acımasız yargılama.
Beraat, bir şey ifade etmez
anlayıp da delirmiş adama.

Tek bir kurşunla yere serilmiş bütün dünya —
seyretmişsin.
Gözlerinin önünde işlenmiş cinayet
ve tesellindir bu bir tek:
Ceza için gerekli değildir adalet.

Kırmızı değilmiş gibi gelir sana
dökülen kan.
Küçük değil sanırsın
oraların çocuklarını.

Gülümseyemez zannedersin
orada hiç kimse.
"Oraları", oraları zannedersin
hiç buraya gelmeyecek.

Durup başını kaldırsan
yutar seni bu zifiri gaflet.
Çıldırmak
ya da en azından ölmek.
Ve tesellindir bu bir tek:
Savaşmak için gerekli değildir gerçek.

Gündüzü yapmasına yapıyor güneş.
Ve lakin,
sabah diyebilmek için
güneşin doğduğu zamana —
bir gül lazım,
yeşertmek için, insana.

Her karış toprak parsellenmiş,
binbir sıfata boğulmuş her taraf.
Paylaşmak dışında,
yalvarasıya solmak istersin
ya da en azından ölmek.
Ve tesellindir bu bir tek:
Almak için gerekli değildir emek.

Ya şöyle ya da böyle,
bir gün gelecek:
Son kez doğup
son kez batacak güneş
ölüler için.

Masum zamanlar bulacaklar
sevişmek için sevdalılar.
Yeniden tutacak adalet
gerçeğin elini.

Bitecek
tek teselliler devri.
Ve yeniden görülecek insanın yüzünde
emeğin o gül rengi.