Ölmüş Çiçeklerle Dolu Vazo

ölmüş çiçeklerle dolu bir vazoyum
bir kadının elinden unutulmuş
bir çocuğun gözünden düşmüş gibi
ne su var içimde
ne bir tazelik ümidi
yalnızca kuruyan yaprakların
çatırdayan hatırası

bir zamanlar pencere kenarındaydım
güneş vardı
biraz da gülümseyen yüzler
şimdi perdeler kapalı
ve ben;
bir masanın üzerinde öylece
sessiz, renksiz, gereksiz

kimse almaz beni eline artık
çünkü düşersem
içimden geçmiş bir hayat dağılır
kimse kırık dökük hatıralarla
uğraşmak istemez bu devirde
Çiçekli zamanlar geçti mi
vazo da çiçek de unutur kendini
bir fotoğrafın arka fonu kalır geriye

bir vazo kırıldığında
ses çıkarır
ama kimse beni duymadı
çünkü bazı çığlıklar
içeriden atılır…