Olmaz mı Sevdiğim Şiiri - Serpil Koçar

Olmaz mı Sevdiğim

Şimdi gelsen o uzak diyarlardan,
rüzgârınla karışsa nefesim.
Sarsan, sarmalasan beni o sıcacık sevginle,
yüreğimiz bayram yerine dönse sevinçten.

Uzansam dizlerine sessizce,
okşasan saçlarımı titreyen ellerinle,
kaybolsam gözlerinde,
bir ömür saklansam o derin bakışlarda.

Gitme ne olur,
kal hep yanımda.
Şu garip gönlümde yıldızları taç yap,
güneşi yorgan edelim üşüyen tenimize.

Korkmam, seninle her mevsim bahar bana,
seninle bir ömrü paylaşmak cennet gibi.
Bütün duygulardan feragat etsek,
bir tek aşk kalsa elimizde.
Hüzünleri, acıları silsek usulca,
ikimiz bir olsak,
olmaz mı sevdiğim?

Sürgün edilsek de bu sevdadan,
yine buluruz birbirimizi rüzgârın ardında.
Ne şehirler, ne zamanlar ayıramaz bizi,
kalbim seninle — sonsuzluğun tam ortasında.

Ve bil ki bir gün soran olursa,
“Kimdir o?” diye,
hiç düşünmeden söylerim adını:
Sonsuzluğumdur o, derim,
bir ömrün değil, bir evrenin aşkıdır benimki.

Çünkü seninle tamamlanır eksik yanım,
seninle susar içimdeki fırtınalar.
Ve bil ki, eğer bir gün yeniden doğarsam,
yine seni severim,
yine sana dönerim,
olmaz mı sevdiğim?
Ve ben hep seni beklerim...