Olgunlaşma Günlüğü

Tek taraflı aşkın, özsaygılı sükûtu üzerine bir içsel yolculuk

Bir aşkın içsel yası kadar,
bir ruhun olgunlaşma günlüğü

I. Fasıl: Dilenci Değilim

Ben, sevdanın kapısına mendil sermem.
Aşka el açmam.
Gönlümün açlığını senin yüreğin doyurmak zorunda değil.
Seviyorsam —
sana ne?

Ben seni sevmek için senden izin almadım.
Sevdamın varlığı, senin rızana bağlı değil.
Sen, özgürlüğünle var ol,
Ben de içimdeki yangınla…

Ben dilenci değilim.
Sevginin, şefkatin, merhametin önünde el pençe divan durmam.
Ben seninle mutlu olmayı dilemiş olabilirim —
ama zorunlu değilsin.

Beni anlamak zorunda değilsin.
Hissetmek zorunda değilsin.
Benim sevdamın ağırlığını omzunda taşımak zorunda değilsin.
Çünkü bu sevda, sana ait değil;
bende doğdu,
bende büyüdü,
bende ölecek…

II. Fasıl: Zorunda Değilsin

Benimle aynı vakti paylaşmak zorunda değilsin.
Benimle aynı masaya oturmak, aynı cümlede anılmak…
Zorunda değilsin.

Mesajlarıma dönmek zorunda değilsin.
Kapını açmak zorunda değilsin.
Göz göze gelmekten kaçmakta özgürsün.
Susmak istiyorsan, sus.
Ben zaten yokluğuna konuşuyorum.

Seviyorsam —
sana ne?

Aşkım seni zorlamıyorsa,
ben kimim ki zorlayayım seni?
Ben, aşkı kendi içimde ehlileştirmeye çalışan bir yolcuyum.
Sen ise yol değil,
belki bir gölgelik.
Belki de bir yansıma.

III. Fasıl: Kabulleniş ve Pişmanlık

Arkadaş kalmayı bilemedim…
Sen bana bir dostun eliyle yaklaştın,
ben ise kalbimi sundum sana — çıplak, savunmasız.
Aşkla baktım gözlerinin içine,
ama sen bana “insanca” yaklaştın.

Beni sevmedin diye kırgın değilim.
Yalnızca yanlış yerden yürüdüm sana,
yanlış bir dilden konuştum.
Senin nazarında belki bir “fazlalık” oldum.
Benim içimde ise,
“keşke” ile büyüyen bir suskunluk…

Pişman değilim seni sevdiğime,
ama pişmanım seni bu kadar yorduğuma.
Ben seni sıkmak istemedim.
Ama duygularımın coğrafyası genişti,
dalgam büyüktü, kıyını aşındırdı.

Ben şimdi kenara çekiliyorum.
Kırmadan, kızmadan, küfretmeden.
Gözlerini görmeden bile sevmeyi öğrendim ya —
Bu da yeter bana.

Seviyorsam,
sana ne?

IV. Fasıl: Sana Ne… Ama Yine de Dualarım Seninle

Sana ne sevdiğimden…
Sana ne gözlerinden içime düşen o ışıktan…
Sana ne, seni görünce susup içime çektiğim o derinlikten…

Ama sana rağmen
sana dua ediyorum hâlâ.
Yolun açık olsun diye.
Yalnızken huzur bulasın diye.
Güldüğünde yanında biri olsun diye —
belki ben olmam, ama biri olsun işte…

Kedine iyi bak mesela.
Kokoreç yerken mutlu ol.
İçtiğin kahveye umut karışsın.
Gece uyumadan önce başını yastığa koyduğunda
bir şeyin eksikliğini değil,
varoluşun tamamlayıcılığını hisset.

Ben yokum artık yanında,
ama çok uzakta da değilim:
İsmimi anmasan da
duamda sen varsın.

Seni seviyorsam,
sana ne?

V. Fasıl: Suskunluğun İmanı

Sustum…
Çünkü aşk, bağırarak anlatılmaz.
Çünkü senin kalbinde bir yerim yoksa,
kelimelerim sadece duvara çarpar, geri döner.

Ve ben yıkık dökük duvarlardan
kendi yansımamı toplamaktan yoruldum.

Sustum…
Çünkü ne söylesem fazlalıktı artık.
Senin kalbinin dışında kalmak
bir soğuk mevsimdi içimde.
Ben, içimi yakarak ısındım.

Bil ki, sustuğum yerde
yine senin ismini anıyorum
ama bu kez içimden —
senin duymadığın bir dua gibi…

Ve bu suskunluk…
Belki de en olgun hâlidir bir adamın aşkının.
Çünkü artık istemiyorum seni,
sadece diliyorum:
İyi ol. Mutlu ol. Kendin gibi kal.

VI. Fasıl: Kendime Dönüşüm

Ben dilenci değilim.
Senin sevgin bir ihsan değil bana.
Ben sana el açmadım,
sadece kalbimi açtım.

Ve öğrendim…
Kalp, her kapıyı açmaz.
Bazı kapılar, sonsuza dek kapalıdır bize.
Bazı eşyalar “ait olmadığı” yerde yalnızca gürültüdür.

Ben sana ait değildim.
Sen de bana ait olmak istemedin.
Ve işte buradayız.
Ayrı ayrı doğruların yolcuları.

Benim doğrum,
senin gerçeğine uymadı.
Ama bu, beni eksiltmez.
Çünkü artık kendime dönüyorum.
Aynaya daha çok bakacağım bundan sonra.
Kendime “benimsin” diyeceğim —
çünkü ilk aidiyet, kendinedir.

VII. Fasıl: Ve Son Söz

Seni hâlâ seviyorum belki.
Ama bu sevgi artık senden özgür.
Seni sarmaz, seni zorlamaz, senden bir şey beklemez.
Sana zarar vermez, seni meşgul etmez.
Çünkü artık seni sevmek,
benim içimde bir sabır, bir sükûn, bir tevazu hâline geldi.

Sana ne?

Haklısın.
Sana ne…

Ama eğer bir gün,
bir an,
bir nefeste
aklına gelirsem —
bil ki seni kırmak istememiştim.
Sadece,
çok sevdim…

Ve bazen,
çok sevmek bile fazla gelir insana.

VIII. Fasıl: Bir Aşkın Arınması

Ben seni kaybetmedim.
Çünkü hiçbir zaman sen bana ait değildin.
Ve insan ancak sahip olduğu şeyi kaybedebilir.

Ben seni kazanmaya çalışmadım aslında.
Ben seninle var olmaya çalıştım.
Seninle aynı cümlede bir özne olmaya.
Ama olmadı.
Olmayınca da anlamadım önce.
Zoruma gitti…
Sonra bir gün, içimden bir ses dedi ki:

“Bazen gitmek, aşkın secdesidir.
Bazen susmak, yüreğin en derin haykırışıdır.”

Ben seni içinde yükselttiğim bir dua gibi sevdim.
Ama duası kabul olmayan bir peygamber gibi
sessizce, boynu bükük çekildim arkamı dönmeden.

Bu bir veda değildi,
Bu bir arınmaydı.
Sana olan sevgimden seni özgür bırakmaktı.
Ve kendimi de…

IX. Fasıl: Kalbimin Gizli Notası

Bir şarkın olduysam,
sessiz bir notanda saklı kalayım.
Bir pencerenden geçmişsem,
rüzgâr say beni.
Ve eğer bir zaman seni sıktıysam,
bil ki niyetim daraltmak değil,
yalnızca yaklaşmaktı.

Senin içinde bir yer bulamıyorsam,
bulunduğum yerden razı geleyim.
Sana ne, değil mi?

Ama yine de
bir kütüphanenin en alt rafında
tozlu bir kitap gibi
bir gün eline geçersem,
aç ve oku beni…

Çünkü ben seni,
hiç okumadığın bir dilde sevdim.
Harfsiz, sessiz,
ama gerçekte...

X. Fasıl: Tevekkül ve Kapanış

Ben seni kazanamadım.
Ama kendimi kaybetmedim.
Bu aşk beni yaksa da
Küllerimden bir "ben" doğurdum.

Ben seni sevmenin ne olduğunu
sana rağmen öğrendim.
Sana ulaşmadan,
sende kaybolmadan,
sana sahip olmadan…

Aşka düşüp,
ama aşkta boğulmadan…
Severken kendimi unutmadan,
kendimi severek hatırladım seni.

Şimdi sen yoksun,
ama seni sevmiş bir ben varım.
Ve bu bana yeter.

Sen bana dönmesen de
Ben artık içimde seninle değil,
kendimle barışığım.

Çünkü gerçek aşk,
karşılık değil…
Tevekküldür.