Ölende Kabahat Şiiri - İzzettin Nazıroğlu

ruhlar basar
eski konakları
avlulara çakılı
asırlık çınarlar
kurumuş dallarına
yeniden kurar
salıncaklarını
havalanır etek uçları
sevişmeyi düşler
besleme kız
hiç yaşamadığı

kanadı buruşuk kuş
göksüzlüğüne bakar
kırılır tutunduğu

ruhlar basar
eski konakları
şamdanlar yanar
mumlar akıtır gözyaşlarını

yük biner
herkesten
çok
dar omuzlar
kaldırır
kim ne söylerse
birikir
biriktirir
içinde
öksüzlüğüne ağlar
yüreği buruşuk kız
nasılsa
bir gün
ortalık yerde
hepsini
geri kusar

bize yanlış öğrettiler
asıl akarsular kir tutar
bitmez bulaşıkları ömrümüzün