Öldüm Demektir Şiiri - Lokman Gülbahçe

“Öldüm Demektir” – Lokman ile Zehra’nın Hikâyesi Hatayın’ın dar sokaklarında, eski taş evlerin arasında yıllardır saklı kalan bir sevda vardı. O sevdanın adı Lokman ile Zehraydı. Çocuklukta başlayan arkadaşlık, yıllar geçtikçe sessiz bir aşka dönüşmüştü. Lokman, ne kadar kalabalık içinde olursa olsun, gözleri hep birini arardı: Zehra. Onun yeşil gözleri, yüzünde açan gül cemali, Lokman’ın hayatının tek anlamı olmuştu. Ama kader, her zaman aşıkları imtihan ederdi. Zehra’nın ailesi taşınmak zorunda kalmış, yıllarca ayrı düşmüşlerdi. Lokman o günden sonra her sabah dua ederken aynı cümleyi tekrarladı: “Anmazsam adını içimden her gün, yutkuna yutkuna öldüm demektir…” Yıllar sonra Zehra köye geri döndüğünde, Lokman artık olgun bir adam olmuştu. Onu ilk gördüğü an, içindeki özlemin sel olup aktığını hissetti. Ama yine de kalbine şunu söyledi: “Aklımdan çıkarsa o gül cemalin, benimdir kabulüm bütün vebalin…” Onların kavuşması kolay değildi. Engeller, uzaklıklar, kıskanç bakışlar vardı. Fakat Lokman kararlıydı. Sesini duysa koşar, yoluna engel çıksa göğsünü siper ederdi. Çünkü biliyordu: “Duyarda sesini gelmezsem hemen, göğsümü gererek adamım demem…” Lokman’ın aşkı, bir oruç gibiydi. Onsuzken ne mutluluğu tadabiliyordu, ne de hayatın lezzetini. “Orucum ben aşka, senisizken yemem, sevdaya açlıktan öldüm demektir…” diye kendi kendine fısıldardı. Geceleri ellerini açar, Allah’a dua ederdi: “Ya Rabbim, duam şaşarsa, gönlüm sensiz mutlu yaşarsa, o gün beni hasrete boğ, öldüm demektir.” Bir gün Zehra, ona dönüp gözlerinin içine baktı ve Lokman’ın ömrünü adadığı aşkı sonunda anladı. Lokman gözyaşları içinde ona dedi ki: “Lafzedeyim, adadım sana ömrümü. Yeşil gözlerine verdim gönlümü…” Ve o an Zehra da kabul etti. Onların aşkı artık dilden dile dolaşan bir hikâyeye dönüştü. Lokman’ın son sözü, ömür boyu her duasında tekrarladığı gibi oldu: “İçimde seninle öldüm demektir…”