Yanarım Şiiri - Şenol Şener

Fakirler daim aç'sa, mezalim başta taçsa
Ben böyle bir dünyaya, doğduğuma yanarım
Adalet eğer mülkün, temelinde kaldıysa
Hâlâ da nefes alıp, verdiğime yanarım

Şöyle böyle diyerek, hep evirdik çevirdik
İşimize gelmezse, kirmen gibi kıvırdık
Yalamadan durmadık, zengin fakir ayırdık
Şu dünyaya kafayı, yorduğuma yanarım

Lafa gelince hatip olduk coştuk gürledik
İcraata gelince, boncuk boncuk terledik
Sözlerle aslımızı, biz böyle zehirledik
Adam bilip ker'leri, sorduğuma yanarım

Yetimin dünyasına, soframızı sermedik
Kucak açıp onlara, doğru yol göstermedik
İstemeden bir şeyi, hiç onlara vermedik
Yardım için kapıyı, vurduğuma yanarım

Himmet eyle diyerek, hep birini aradık
Bize uyanı seçtik, uymayanı karadık
Kula kulluk ederek, işlerine yaradık
Onlar ile baraber, durduğuma yanarım

Zulüme savaş açıp, tepesine binseydik
Haram olan bir işte, balon gibi sönseydik
Adaletin yanında, aslan gibi dönseydik
Böyle düşünüp hayal, kurduğuma yanarım

Fakir de neymiş ula, söyle bilsin haddini
Zenginin karşısında, toparlasın kendini
Söyleyin başka yerde, anlatsın o derdini
İşte bu olanları, gördüğüme yanarım

ŞENER kafanı yorma, bak benden söylemesi
Böyle alışa gelmiş, bunların felsefesi
Ne kadar konuşsan da, yok bunun bir çaresi
Öyleyse bu ortamı, gerdiğime yanarım