Okul Yolunda Şiiri - Hamit Atay

Okul Yolunda

Geceden kalma yıldızlar silinmeden gökten,
İnceden bir sis sarardı köy yollarını,
Uykulu gözlerimizle, sabahın serinliğinde
Çıkardık yola,
Ufka doğru uzanan toprak patikalarda.

Çantamız sırtımızda ağır,
Ayaklarımızda toz, çamur, bazen kar,
Üşürdü ellerimiz, bazen cebimizde
Bir avuç sıcaklık arardık,
Yine de gülüşürdük birbirimize
O yorgun okul yolunda.

Annemin ördüğü atkı boynumda,
Kulağımda onun "Aman üşüme" diyen sesi,
Bir yandan rüzgârla yarışırdık,
Bir yandan hayaller kurardık,
"Acaba bugün öğretmen ne anlatacak?" diye
Heyecanla adımlar atardık.

Önümüz bazen yağmurla kesilirdi,
Bazen çamurdan sıyrılamazdık,
Ama biliriz ki
Yolun sonunda bir dünya beklerdi bizi:
Kalemler, kitaplar ve kocaman düşler.

Küçük ellerimizle kocaman umutlar taşırdık,
Tahta sıralarda yeşerirdi o umutlar,
Bir öğretmenin bir gülüşünde,
Bir arkadaşın bölüşülen ekmeğinde,
Yolumuz aydınlanırdı.

Her sabah başka bir maceraydı,
Her adım, yeni bir hikâyeye gebeydi.
Bir yerlerde düşüp dizimizi yaralar,
Sonra kalkar,
Tozunu silip yeniden yürürdük
İnançla, umutla,
Okul yolunda.

Ve bazen,
Sırtımıza vuran kışın ayazına rağmen
İçimiz ısınırdı;
Çünkü bilirdik:
Orada, o dört duvar arasında
Bizi bekleyen bir gelecek vardı.

Okul yolunda
Büyüdük,
Sustum bazen, bazen haykırdım,
Düşlerim çatladı bazen soğuk gecelerde,
Ama her sabah yeniden doğdum
O yolun sabah serinliğinde.

Şimdi dönüp bakınca geriye,