Okan Savcı Şiirleri - Şair Okan Savcı

Ben artık
Esyalarını alıp da
Çekip gittiğin o evde oturuyorum...
Kendi odam yaptım senin odanı
Duvardaki cerceveyi unutmussun
Ve çiçekleri sulamayı...

sen üstümden geçen,
bir ayrılık bulutu.
kapadın gökyüzümü aniden

biliyorum,
şimdilik güneş doğmaz,

gözlerin hep o uğursuz mevsimde girdi
penceremden içeri...
önce duvarlarda sonra yastığımda
ve nihayet evimin her köşesinde fark ettim seni.....
sokaklara düstüğümde
yanımdan geçen sendin......

Ağır aksak ilerlediğin,
O dikenli yollardan dön geri...
Damlayacak kanın kalmadı çaresizliğe
Hızla kaçtın kendinden...
Aynalara düşman oldun
Ve içine akıttın tüm zehirleri...

Sendin o biliyorum
Daha esmer bakışlarında yeni yeni kamaşırken gözlerim
Anlamıştım
Lise defterlerine beni karalayan kızın sen olduğunu..
Şimdi bana deseler ki; anlat!
İzah edemem

Yüzün gülsün!
Ve sairliğim gömülsün
Yanaklarındaki çukurlara..
Yitik hayallerime eşlik ederek
Kırılsın bu bedbin kalem
Yazmasın bir daha yokluğuna..

İstanbul’un ortasında
Unutmuşsun gülüşünü..
Yalnızlığıma dökmen ne güzel?
Gamzelerinin çukurunda
Birikmiş kendimi...
Ama oralarda tebessümünü

Yataktan kalkar kalkmaz
Ayağıma cam kırıkları batıyor inanır mısın?
Saati kurmayı unutmuşum yine.
Sesinle uyanmanın alışkanlığı bunlar..
Gömleğim ütülü değil bu kez.
Az kirlenmişlerden giyiyorum..

Şimdi
Başkasının yanağında
Parmak uçlarından
Ellerime bulaşan kırgınlık...
Kimi öpsem
Sanki gamzeleri kanıyor.

Kapat perdeleri,
Kapat ki yalnızlığın başlasın...
Ürkme.....
İyidir insanın kendine kendine kalması.
Alışmalısın...