Okan Kobatan Şiirleri - Şair Okan Kobatan

Yıl… bin dokuz yüz kırk bir değil belki.
Ama özlemin cephesi hâlâ,
kalbimde kurulu.

Bir posta kutusuna sığmayan mektuplar var içimde.
Ve her cümlede,

Susuşlarımda kaybettim yolumu
Döşüm dikiş tutmaz
Saplasam hançeri yol bulmaz kendine
Düşen gözyaşın hatir usturaları kanattı yaralarımı
Sabaha çıkarır mı bu saat beni bilmem
Ama ölüme merhaba diyecek kadar örse çekiç gidiyor

Yağmur yağıyor..
Ve ben, o son kalenin altına gidip ıslanmadan bir şeyler yemeye çalışıyorum.
İskeleye doğru vuran dalgalar, martıları alıp, kıyıya çarpacak,
O sırada sırtlarına rüzgar dayanıyor...

İki köpeğe patates verdim, yemedi.

Bugün ölürsem,
bir ağacın altında gömün beni,
üstüme çiçek değil,
umut dikin.

Ve olur da biri bir gün bulursa

Sen mi öğrettin bana
Her kalabalığın bir yalnızlık barındırdığını?
Yoksa ben mi çok şey sığdırdım
Bir çift gözün suskunluğuna?

Ah İstanbul...

Bazı acılar yol olur kendine,
Bazı zamanlar dert olur derdine.
Her gönül dermanını bulmaz;
Bazısı ölüdür,
Dermanı derdidir.
Bazısı kudreti arar,

Bir bardak su gibi bekledim seni
Balkonda, limonlu kolonyanın tam karşısında
Gözlerinin dibinde
-belki de unutulmuş bir başkasının yerinde-

Gelmedin...

Sakladım hüznümü vurulmuş geceye,
Yüreğimden göçen kırlangıçlar gibi.
Susuyorum yollara, unuttum hasreti,
Otogara bıraktım solan mendilleri.

Giderler şimdi, şehrinin üstüne konarlar,

Bir akşamın son cümlesinde unuttum adımı,
rüzgâr dolandı içime,
kimse fark etmedi...
Yıldızlar susacaktı neredeyse üstümüzden
bir ormanın unutulmuş kalbinde,
denize en çok benzeyen sensizlikte.

Biraz kendime kırgınım bu aralar
Çay koymayı unutuyorum mesela
Kendime...
Boş bardağa bakarken yakalıyorum içimi
Neyi unuttum bilmiyorum
Ama bir şey eksik