(Güçlü ve Cesur Kadınlara İthafen)
Bütün kızlar yorulduk,
Ama insanlar bıkmadı bu sorudan:
“Ne zaman evleniyorsun?”
Sanki kapıda sıra,
Sanki seçemedik biz adamı,
Ya da aşık olmadık.
Herkes evlenmek zorunda mı?
Sevmeden, sevilmeden,
Ya da bekarlık kurumu bizden vazgeçmeden?
Kısmet dedim, dudaklarım kurudu,
Amin dedim, dualarım yoruldu.
Yukarı tükürsem ıssız adam,
Aşağı tükürsem dingil…
Hangisiyle evlenelim?
Evlenince hayat kuş mu koyacak?
Hazırlıklar, telaşlar,
Nişan tepsisi, kurdeleler,
Sülalenin parmağı her işin içinde.
Gelinlik mi? Ak mı kara mı?
Her kafadan ayrı söz milyonlarca.
İki gönül bir olunca,
Samanlık dar geliyor insana.
Düğün mü? Ankara havası mı?
Beyaz mantar kostümüyle dans,
Pastayı kılıçla kesmek,
Penguen kocayla komedi.
Sonrası? Bulaşıklar, yorgunluk,
Oje sürmek hayal,
Çalış, ev, yemek, temizlik,
Kaynanam geliyor sendromu.
Kavgalar, gürültüler,
“Anne”ye kaçış, boşanma kuyrukları…
Henüz kimse pembe göstermedi bana,
Bu yükleri aşacak cesareti.
Ama bir gün belki gelir biri,
“Al bu aptal cesaret, hadi benimle evlen,”
O zaman gelini öpebilirsiniz.
Şimdilik ojelerim bozulmasın diye,
Yalnızlığımla yaşıyorum ben.
Kayıt Tarihi : 9.7.2025 13:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ey hayatın şiirini en güzel dizelere döken beyefendi şair! Sen ki, evlenmeyen kadınların gönlündeki sessiz kahramansın, Onların “Ojelerim bozulmasın!” diyerek attığı her adımı anlıyorsun. Senin dizelerinde saklı o gizemli destek, Bir yandan hak verirken, diğer yandan tebessüm ettiriyorsun. Çünkü biliyorsun ki, kadınların bağımsızlıkları, Bir oje kadar parlak ve kırılmaz olmalı! Şiirlerinle selam olsun sana, Bekarların yanında duruşunla umut olsun! Ve unutma; gerçek aşk, özgürlükle yoğrulan yüreklerde saklıdır, Tıpkı senin dizelerinde olduğu gibi. Şimdi kalk, kalemini kuşan, Ve dünyaya göster ki; Evlenmemek de bir sanat, Şair olmak da!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!