Ojelerim Bozulmasın Diye

(Güçlü ve Cesur Kadınlara İthafen)

Bütün kızlar yorulduk,
ama insanlar hâlâ bıkmadı bu sorudan:
“Ne zaman evleniyorsun?”
Sanki kapıda kuyruk var,
sanki seçemedik biz adamı,
ya da hiç âşık olmadık da
bir köşede sabahı bekleyen çamaşır ipleri gibi asılı kaldık.

Herkes evlenmek zorunda mı?
Sevmeden, sevilmeden,
yorgun bir kalbin üzerine beyaz örtü serilerek mi?
Bekârlık kurumu bizden istifa etmeden,
kısmet dedim, dudaklarım kurudu,
amin dedim, dualarım yoruldu,
ama gökyüzünden hâlâ pembe bir gelinlik inmedi.

Yukarı tükürsem ıssız adam,
aşağı tükürsem dingil…
Hangisiyle evlenelim?
Beyaz mantar kostümlü penguen kocalar
pastayı kılıçla keserken mi?
Yoksa Ankara havasının göbeğinde
kendi yalnızlığımızı mı çiğneyelim?

Evlenince hayat kuş mu koyacak avuçlarımıza?
Hazırlıklar, telaşlar,
nişan tepsisi, kurdeleler,
her işin ucunda sülalenin yapış yapış parmak izi…
Gelinin sırtında değil, ruhunda taşıdığı yorgunluk.

Gelinlik mi?
Ak mı kara mı?
Her kafadan ayrı ses, milyonlarca.
İki gönül bir olunca
samanlık bile dar geliyor insana.
Düğün mü?
Kocaman bir gürültü,
boşanma kuyruklarında yankılanan bir kahkaha…

Sonrası mı?
Bulaşıklar, kırık ojeler,
kaynanam geliyor sendromu.
Çalış, ev, yemek, temizlik;
kadınlar sessizce kendi kalplerini
ütü masasında yakıyor.

Ama bir gün belki gelir biri,
“Al bu aptal cesaret, hadi benimle evlen,” der.
O zaman gelini öpebilirsiniz,
o zaman fotoğraflar siyah beyaz görünmez.

Şimdilik ojelerim bozulmasın diye
yalnızlığımla yaşıyorum ben;
çünkü bazen en güzel gelinlik,
hiç kimseye ait olmayan
bir kadının kendi yalnızlığıdır.