Biz; ne sevmeyi ne de sevilmeyi öğrenemedik bir türlü. Şartlı tahliyeler döndü aşklarımız. Sevdalarımız; saplantılara esir düşerken, her duygunun katili oldu yüreklerimiz... Yürekli olamadık bir türlü. Dolu dolu yaşamayı öğretmediler ve öğrenmedik biz de... Bencil beklentilere gelin verdik gönlümüzü, hüsran doldu, ömür defterimizin sarı sayfaları. Beyaza çeviremedik bir türlü. Herşeyi doyasıya yaşamayı tercih ettik umursamadan. Tükenmişlikler deryasında kaybolup, yaşlı gözlerle baktık, kaybolup giden hayallerimizin peşinden.
Oysa anı yaşamak vardı, tüketmeden güzellikleri. Şartsız, hesapsız, ömür boyu sürdürerek....
Eylül Gökdemir
Şimdi saat sensizin ertesi
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
Devamını Oku
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta