Öğrendim ki... Şiiri - Cafer Yılmaz

Seni;
Ayrılırken bile
Adına sevgi denmeyecek
Önemseyişim kadar
Kimse önemsemedi,
Önemsemeyecekte...

Gariptir;
Bir kızgınlığın,
Bir kırgınlığın,
Belki kini yılların...
Tüm güzelliğini almış götürmüş senden.
O yüzden suratına bakamıyorum.
Utandığımdan değil senden.
Bilir misin,
Hayat için en önemli organlar
Tektir vücutta...
Çalıştığı sürece yaşarsın.
Sandığın sürece
Hayatta hep misafir kalırsın.

Öğrendim ki;
En büyük sevgiler
İstenildiğinde aşk olur.
Reddedildiğinde
Kin olur döner kapına.

Öğrendi ki;
Sana bahsettiğim o bahçenin çitine takılanlar
Meyve ağaçlarını taşlar...

Öğrendim ki;
Mutsuz insanlar,
Yerlere tükürür,
Çiçekleri koparır,
Ağaçları keser,
Denize çöp atar...

2002