Öğrendim Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Yılların yorgunluğu çökmüş üzerime
Büyüdüm galiba bende anne
Bak günbe gün sana benziyorum
Sende eleştirdiklerimin bugün
En acımasız savunucusu oluyorum

Galiba bende büyüdüm anne
Her gülen yüzün dost olmayacağını
Her verilen selamın karşılıksız olmadığını
İnsanın insana hep insanca bakmadığını
Öğrendim anne,öğrendim bende

Güller,menevşeler,sarı laleler, sümbüller
Ah bu değilmiş yaşamak
Her şeye tek renkle,gözle bakmak
Solarmış da günü gelince cennet bahçesi
Vermeden durursak suyunu,gübresini

İhanet varmış anne demedin sen bana
Kara saplı hançer gibi yüreği kanatan
Ömrünü tüketip geriye hızlı saydıran
Yüzündeki çizgileri daha ağırlaştıran
Saçlarını bulutlarla eş tutan

Yalan varmış be annem yalan
Duydun mu, içini paramparça yapan
Yaşadığını,yaşayacağını hükümsüz kılan
Yalnızlığı kapına yoldaş yapan
Yılandan,çıyandan beter yalan

Hiçbişeyi hor görmemek gerekmiş annem
Küçük bir közün buzdağının sonu
Bir damla yağmurun bereketin başı
En büyük yangının kıvılcımla harlandığını
Öğrendim annem öğrendim bende

Ter dökülerek verilen emeğin mutluluk
Mutlulukla çarpan yüreğin sevgi
Sevgiyle yaşanan ömrün insanlık
İnsanlığınsa en büyük erdem olduğunu
Öğrendim annem öğrendim bende