O'nunla Şiiri - Ayşenur Ceylan 2

Gözlerimde bir cam kırığı, adınla sızlayan,
Herkesin bildiği yolda, sana gizlice ağlayan.
Benim evim bu yalnızlık, dört duvarı sensin,
Bir fısıltı kadar yakın, bir ömür kadar binsin.
​Ellerim, senin saçına değmeyi hayal eder,
Oysa gerçeğimiz, buzdan bir dağ gibi keder.
Aynada gördüğüm yüz, tanımadığım bir yabancı,
Çünkü asıl benliğim, senin gölgende saklı bir acı.
​Bu çaresizlik, bir hırka gibi üzerimde,
Ne çıkarıp atabilirim, ne de gizleyebilirim.
Sana yürüsem, dünya durur, yargılar başlar,
Senden kaçsam, kalbim durur, en büyük kahırlar.
​Toplumun sessiz fermanı, bize biçilen rol,
Gözümdeki yaşlar, kimsenin görmediği bir gol.
Biz, sadece bakışlarla konuşan iki gölge,
Yasak bir şarkının notaları, gizli bir bölge.
​Ah, omuzuna yaslanıp, bir kez "biz" diyebilmek,
Tüm o kirli perdeleri, bir anda yırtıp sökmek.
Ama hayır; bu aşk, bir mahkumiyet fermanı,
Karanlıkta sevmeye mahkum, iki yaralı canı.