O'na Ağlıyordum.... Şiiri - Döndü Dülger

Öyle bir acıydı ki yokluğu,
Ben her ağladığımda bahanelere sığınıp,
O'na ağlıyordum.
Adını anmadan aşkıyla yanıyordum.
Gecenin üçünde,
Sabahın köründe,
İçimde bilmediğim bir kırgınlık baş gösterdiğinde,
Ben yine aşkımıza ağlıyordum.
Bir kahve fincanın telvesinde,
Bir şarkının yanık ezgisinde,
Gökyüzünde süzülen bir yağmur tanesinde,
Her yerde ben O'nu görüyordum.
Gökyüzünde bekleyen umut güvercinlerini,
Şafağın sökmesini, günün ağır ağır karanlığa gömülmesini
Gözlerimin boşluğa uzun uzun dalıp gitmesini hayra yorup,
O'nunla yatıp, O'nunla kalkıyordum.
Ne varsa etrafımda her yol O'na çıkıyordu.
Yokluğu varlığından çok daha fazla yer kaplıyordu.
Kalbim her fırsatta O'nda soluğu alıyordu.
Çok duygusalsın diyenlere tebessüm ederek,
Adını koymadığım ağlamalarda O'nu yaşatıyordum.
Ben yine yetim aşkımıza,
Ben yine O'na ağlıyordum...
Döndü Dülger