O hayal ki... Şiiri - Halil İbrahim Çime ...

O hayal ki;
Artık gerçekleşemeyecek!

O hayal ki; bir daha kurulamayacak bile!

Ve o hayal ki;
Yaşamayanlarla dolu bir fotoğrafta,
Tek yaşayan 'yarıcanlı' nın kaldı gözyaşlarında!

O hayal ki;
Gizlendiği yerden çıkmayacak hiç korkusundan,
Kimse uyandıramayacak gözleri açık uykusundan.
O benim hayalim!
O benim tek arzum,
O benim deniz ömrüm,
O benim yakamozumdu!

O hayal ki;
Annem dolu bir şehre geldiğimde,
Sığdırdıklarını gördüm dostlarımızın
Üç adımlık bir mezara anacığımı babam nezaretinde,
Nasıl gerçek olur ki!

Nasıl gerçek olur,
Nasıl...
Bir Karaahmetli sabahı mangal başında,
Yanında gelinleri anamın,
Babam yeri göğü inletiyor torunları büyümüş,
Görse Ahmet gardaşımın yaraları iyi olur...

O hayal ki;
Ölümün ayırdığı tenleri
Umutla birleştiren bir öykünün,
Çocuklarımıza anlatılması kadar acı verecek,
Her sorulduğunda ömürlük sancılar kendini yenileyecek!

O hayal,
Yüreğimizin yarımlığının bir anda silinip,
Fotoğraftakilerin hepsinin sağ olup,
Daha kalabalık yaşamamıza bağlıydı;
Nasıl gerçek olur ki...

Ben sadece hayallerimi yitirmedim biliyorsun.
Dünyamı kaybettiğimde yaşım ondokuz,
Kırdı geçti bir tufan yüreğimi amansız,
Ölüm istiyoruz işte zamanlı zamansız! ..

Şimdi bir durup düşünülmeden gidilen kentin adı,
Eski bir dostla yaşıyoruz sen bilmiyorsun...
Arasıra sitemimiz var bizi unutanlara,
Dertleşeceğimiz tutarsa bizden hüzünlüsü yok...
(Gülmek de yakışmıyor zaten umutsuzlara)
Kendi kendimize büyüyoruz işte göz kırpıp sabahlara...