O Eski Taş Ev Şiiri - Selen Karagöz

Ah yaşlanıyor cümlelerimiz
sesler, şiirler, çizgi çizgi kalemimizle
yirmi dört saat sonra kaybolan hikayelerimiz
yaşlanıyoruz işte..
Sırtımızda kayıp zamanın pençeleri
yüreklerimiz yorgun dillendirmeye
semaverdeki çay demini almış
mevsimlerden kıştayız
ve günler benziyor birbirine…
O eski taş ev, bütün manzaram
çürümüş tahtaları, pencereleri, duvarlar sağlam
yosun tutmuş, otlar sarmış meskeni
başıboş mevsimlerin fırtınalarında
uçuvermiş çatısı kalmış açıkta
kuşların, kedilerin, köpeklerin adresi
ağaçların kuru dallarına muhtaç
çürümüş meyvelerin kokusuna…
hep böyle değildi muhakkak
bir zamanlar diye başlayan cümleler kurulacak
kaç beşik sallanmıştır kaç gelin
kuşaklarıyla çıkmıştır kapısından
kaç ayakkabı eskitmiştir şu eşik
hala saklanıyor mudur o tahta beşik
kınalar yakılmış mıdır ellerine
askere uğurlanmış mıdır yiğitler
bayraklar asılmış mıdır acep pencerelerine
asılmış ise eğer bir kutlu günden sebep olsun
kor düşmesin gözü yaşlı anaların yüreklerine
bir haber var mıdır gurbette beklenenden
postacı kapıyı iki kere çalarmış öyle ya
o eski taş evin kapısı, çalmış mıdır..?