O Belalı Yokuşta Şiiri - Sinan Yemişli 2

Kendimden sıçrayan her parça tuttu canıma battı

O belalı yokuşta bir koşuştu sevda
Tuttu senin gözlerinle mayalandı
Ellerim ellerini avuttu rüya rüya
Bir dip balığı nefes almayı unuttu
Yüzümün kargaşası uzadı
Hayallerim çalkalandı
Bir çırpıda öldü rüzgar
Gül gün olmaya hırpalandı
Gün gül oldu açtı gecelerde

O belalı yokuşta bir susuştu sevda
Önce dillendi adım adım
Sonra tadım killendi
Yüreğim yüreğine uçtu
Bir pelerin istemsiz savruldu
Vebalim uykusundan uyandı
Aşk yeni bir rota çizdi
Gül gül olmayı öğrendi yaz bitti
Yazılarda kelebekler öldü

O belalı yokuşta bir haykırıştı sevda
Bir isyan bayrağı sıkılmış bir yumruk
Yarın bu günün muştusu güneş ayın
Dermanım yar elindedir bunuda sayın
Üst üste yığılan karlar gibi tek tek
Bir çığ düşümü uzaklaşın benden
Tanımayın sınırında vurulduğum yurtları
Bana yarin göğsünden bir liman ayırın
Gül yaz da bitmeyi öğrendi gül de bitti
Canan canım derdine düştü neyleyim