O Adam Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Sapana karşı; tank, uçak, bomba
Açlık sefalet gezerdi Filistin sokaklarında..
Her gün onlarca insanın kanı akardı Filistin'de;
Kurban verirdi çocuklarını vatana sessizce.
İçi kan ağlardı o adamın belli etmezdi;
Dünya duymazdı çığlıklarını.
Dünya sağırdı, dilsizdi.
Şakşakcıları vardı katillerin;
Hepsini öldürse idi Filistin'in
'Vah! ' demezdi; Sağırdı, dilsizdi dünya.

Filistin kocattı o cesur adamı,
Filistin ihtiyarlattı Filistin.
Hep arzulardı bağımsız kalmayı,
Kimsesizdi yoktu hiç arkası;
Çocuklardı savaşçıları..

Karşısında dev gibi bir devlet.
Fakirdi, yoksuldu ama, nihayet
İnattı cesurdu Arafat..

Gördü dağılan yuvaları,
Baykuş yuvası oldu Filistin;
Viranelik oldu bombalarla.
Tanklar ezdi geçti evleri,
Dozerler söktü attı bağları,
Bahçeleri, ekinleri.
Viraneye döndü Filistin...

Dünya görmedi; dünya kördü
Dayandı, direndi o adam..

Duyduk hastalanmış o adam;
Ağır mı ağır.
'Ölürsem beni Kudüs'e koyun' diyordu;
O adam..
Şaron kuduruyordu öfkesinden,
Sanki onundu Filistin.
Dünya sağırdı, dilsizdi.
Kördü dünya alabildiğine kör!
Tehditler savuruyordu Şaron,
Köpüren ağzıyla..

Fransa' ya götürülüyordu hasta;
Tuttuğu bütün elleri öpüyordu,
Küçük, büyük Filistinlinin
Sanki veda ediyordu, bütün insanlığa
O adam.
Dünya'da varı yoğu;
Bir karısı, bir kız çocuğu
Ve Filistinli cengâver çocukları vardı,
Ölüme koşan..
Gitti ama, lâkin
O cesur Fukaranın,
Naşı geldi.
Şaron kimbilir ne kadar sevindi.
Ramallah' a gömdüler,
O adamı..
Kimbilir Şaron o gece
Rahatlamış uyumuştur....

20 Şubat 2005
Noter n. 3616