Ne kadar çok penceren varsa,
O kadar aydınlıktır zihnin.
Tek gözle bakan karanlıkta kalır,
Çok gözle bakan
Sedirin altına kaçmış bir ses vardı
Tozun, örümceklerin ve sessizliğin içinde
Ne zaman odadan biri eksilse
O ses yeniden kıpırdardı
Tül gibi, loş gibi, anne gibi.
Zaman, yaprağın üstünde bir damla,
Ne düşer tam, ne kalır yerinde.
Suskunluk, gülün kıvrımında gizli,
Ne söyler kendini, ne saklar derinde.
Zamanın ardında solmuş bir iz,
Taşın yüreğine işlenmiş izler.
Tarih, konuşmaz; yalnızca bekler,
Unutulan her şeyde sessizce giz.
Bir elveda, kalpte yankı olur,
Uçurumdan atladım
Hezarfen değilim
Hedefim yok ulaşmaya
Kanatlarım olduğuna inanç besleyecek
adanmışlığım da yok
Bir unutur, bir alışır,
İnsan dediğin, iz bırakmadan yürür bazen.
Gözyaşı döktüğü sokakta
Ertesi gün gülümseyerek geçer.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!