Nova Şiiri - Ertuğrul Tamer Hatipoğlu

Bir kuş kayboldu, gökyüzünde bir iz,
Sözlerin kulağımda, rüzgarla savruldu.
Adın yankı oldu dağların ardında,
Bir zamanlar var olan ışık, şimdi kayboldu.

Bir nehir aktı, ama denizini bulamadı,
Sonsuzluktu vaat edilen, ama yollar daraldı.
Işık bir hayaldi, gözlerimde parlayan,
Işıksız geçti zaman, içimde kaybolan bir heves.

Senin adın kayboldu, ardında sadece boşluk,
Bir hayal gibi, belki de kayıp bir düş.
Geceyi düşündüm, seni beklerken,
Gündüzleri kaybolurum, sana doğru giderken.

Bir rüzgar esti, sensizliğe doğru,
Yavaşça kaybolan hatıralarda, ben kaldım.
Bir anlık umutla, karanlıkta kaybolan,
Yıldızlar kaydı, sonsuzlukta birer birer.

Ve zaman geçti, akıp gitti yıllar,
Bir gölgeni bulurum, ama gerçekte yok olan.
Bir ad var, belki de kaybolan,
Düşlerimde bulurum, ama hiç durmayan.

Bir kuş kayboldu, gökyüzünde bir iz,
Seninle bir hayal, belki de bir rüya,
Bir iz bıraktın, ama ben seni bilmedim,
Şimdi sen bir ışık, ama gölgen kaldı.

Yalnızlık her adımda bir yara daha açtı,
Senin adınla her köşe suskun, sessiz.
Rüzgarın esişi, seni hatırlattı,
Ve gözlerimden bir damla daha silindi.

Geceleri seni düşündüm,
Gündüzleri kaybolurum, sana doğru giderken.
Bir rüzgar esti, sensizliğe doğru,
Sonsuzlukta kayboldum, seni ararken.