Nöronların Tapınağında Şiiri - Sinan Bayram

Taştan değil bu tapınak,
Etten, sinirden, ışıktan örülmüş.
Nöronlar, antik rahipler gibi fısıldıyor:
“Bilgi kutsaldır, ama anlam ışıktır.”

Bir sembol yanıyor beynin karanlığında —
Ne altın ne taş,
Bir elektrik dalgası kadar kırılgan,
Bir düşünce kadar ebedî.

Sinapslar çakıyor yıldırım gibi,
Her bağlantı bir dua,
Her kıvılcım bir vahiy.
Kutsal metin artık DNA’mızın içinde yazılı.

Kayıp sembol…
Bir kelime değil,
Bir şuur hâli.
Zihnin kendi üzerine kapanan bir fraktalı.

Ve Tanrı?
O da sinir ağlarında dolaşan bir algoritma belki.

Kutsal kitaplar devreye dönüşmüş,
İnanç – kimyasal bir denge,
Ama anlam hâlâ orada,
O elektriksel sessizlikte gizli:

“Evreni çözmek, kendini çözmektir.”

İnsan, kendi beynine doğru inen bir arkeolog,
Her katmanda bir işaret buluyor;
Ve sonunda fark ediyor:
Tapınak dışarıda değil,
Tapınak — senin içindesin.

Sinan Bayram