Nöbetlerdeyim Şiiri - Serpil Koçar

Bu gece Nöbetlerdeyim ıssız karanlık sokaklarda
Gökyüzünü izler yıldızlarla konuşurum ay ile dertleşirim
Sokak lambasının altında gözyaşlarımı akıtırım gizlice
Kaybolan yıllarımın öfkesini kinini kusarım kaldırımlara

Yine nöbetlerdeyim öldürülen duygularımı ararken
Kararmış her şey kapkaranlık, ruhum tüm benliğim
İçmeden sarhoş oldum yine dertlerimi düşünürken
Bir asker misali nöbet tutarım kuytu köşelerde dertlerime

Tutunacak bir dalım kalmamış sanki şu hayatta
Bir bir kayboldu güvendiğim insanlar etrafımdan
Sildim hepsini de bir kalemde yediğim hançerlerden
Şimdi Nöbetlerdeyim ölen duygularımı bulmak için

Mahkum ettim kendimi en kralından yalnızlığa
Bir gardiyan misali kontrol ederim kimsesizliğimi
Tek hücreli bir odaya hapsettim kendimi çaresiz
Öldürülen duygularımın katili ilan ettim kendimi

Oysa ki babamın prensesi olarak doğmuştum
Çaldılar umutlarımı hayallerimi mutluluğumu
Yok ettiler hepsini de birer birer hiç acımadan
Kurşuna dizdiler sanki hepsini de hedef alırcasına

Bir daha geri dönmeyecek kaybolan yıllarım
Katlettiler gencecik yaşımda şu hayatımı
Öldürdüler ulan gençliğimi yok ettiler, en güzel çağlarımı
Hiç acımadılar ulan acımadılar vicdansızlar

Yok ettiler en güzel duygularımı zamanlarımı
Ben duygularımın katil ilan ettim kendimi şu hayatta
Cezamıda kendi ellerimle kestim, yalnızlığa mahkumum
Kendi nöbetimide kendim tutarım bir gardiyan misali

Şimdi kimse beklemesin benden sabır ve merhamet
Kimse Anlayamadı beni duygularımı Yalnızlığımı
Güçlüsün dediler,verdiler bütün yükü omuzlarıma
Ezildim de o yükün altında, kimsecikler görmedi beni