Nöbet Şiiri - Erhan Bayram

âlemde döt köşe benimdir derken
ümidim, huzurum, tamdı herşeyim
bir mevsimde yedi iklim gezerken
bir garip iş oldu; ben nöbetteyim

bitti mi esrarlı peri masalı
ben miyim bu boynu bükük zavallı
bir yetimim şimdi "ah"lı-dualı
hüzün yoldaş oldu, ben nöbetteyim

yüzü gözlerime peri sûretken
bendeki gönüllü bir esaretken
gece kollarımda kemikken, etken
sabah bir taş oldu, ben nöbetteyim

gönül pınarımda çağlarken acı
değdiği yerleri dağlarken acı
acıyıp halime ağlarken acı
urbası yaş oldu, ben nöbetteyim

bu bir hiçlik hâli, her biçimde yok
öyle bir hiçlik ki; yok içinde yok
huzur yaydan çıkmış bir ağulu ok,
ümitler kuş oldu, ben nöbetteyim

konuştum olmadı, sustum olmadı
gürledim, kabardım, estim olmadı
dilendim olmadı, küstüm olmadı
takatim baş oldu, ben nöbetteyim

avcumdan kayarken soğuk ellerin
zemheri vaktiymiş göğün ve yerin
ardında dikenli, paslı tellerin
dört mevsim kış oldu, ben nöbetteyim