Şehrime bombalar yağmıştı.
Analar, babalar, çocuklar ağlamıştı.
Kalemim aşk şiirleri yazmamıştı.
Ve daha yazmadım.
Yazmayacağım da.
Protestom hala devam ediyor.
Aşk ateşinde yanmalı bedeni.
Bomboş kalmalı tutulan elleri.
Ne olursun deyip çağırmalı beni.
Yalnızlık neymiş öğrenmeli o zalim.
Duvarlar ona,o duvarlara bakmalı.
Önce kendimize,
Sonra milletimize faydalı birer nesil yetiştirdiniz.
Özveriliğinizle, bilgilerinizle.
Bizleri bir fidan gibi yeşerttiniz.
Sizlerin sayesinde,
Gelecekten umutlu, başarılı çocuklarımız.
Beni ne ayağımdaki nasır öldürür.
Ne tansiyon,
Ne diş ağrısı.
Ne kuru yerde yattığım hasır,
Ne de trafik kazası.
Sevgilimi görememek öldürür.
(Şairler Ölmeden Kıymeti Bilinmeli)
O bir Şairdi.
Uykusuz kaldı gecelerce.
Defteri bitti, kalemi kırıldı,
Can dostum.
Güzel dostum.
Haydi ne olursun.
Git o vefasızın yanına.
Bu ilk ve son arzum.
Öleceğim.
Sevdiklerimde bulamadım hiç vefa.
Sevdiklerimle yaşamadım hiç sefa.
Söz verdim,kararlıyım bu defa.
Kalbimin kapısına bir mühür vuracağım.
Ayrılıkla geçti bu gençliğim,bu ömür.
Mutluluğum adresi.
Kalbini verip,
Seni seviyorum diyen sözlerin.
Sevgilin görüp,
Öpmelerin.
Bu adres aşka gider.
Herkes aşık.
Herkes sevgili.
Nasıl yazayım,
Ben ayrılıkların ozanıyım.
Ne isyan edenler var.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!