Nihal'imin Gönlünün Tecellisi

NİHAL'İMİN AYNASINDA SEYR-İ SÜLÛK

Bir temmuz yeliydi, sustu sözüm,
Nihal’imle konuşmadım o günden beri.
Annem dediği yoldaşı yareninin yolu
düştü bir başka iz’e,
Görmedi kimseyi, erdi bir öz’e.

Hesabı sildim feysden, instadan,
Bir nefy makamıdır bu, ayrılık istidadı.
Nihal’im geri döner mi heyhat?
Bu bir sırdır, ilâhî bir imtihan.

Nihal'imin annem dediği yoldaşı yareni,
bir egemen kesildi bir Firavun bir Nemrut bir Karun,
Nihal'im, bir sadrazam bir Züleyha oldu birden.
Ben ise İsa, Musa, Muhammded Mustafa,
Zindanda bir muhalefet lideri sanki Yusuf peygamber,
Adaletsizlik diyor gönlüm, haksızlık edenler.

Ama gel, metaforik bakalım bu hâle;
Tasavvufun sır diliyle çalalım kapıları.
Nihal’im bir “maşuk” oldu, hakikate ermiş,
Yareni, “mürşid” olup çıktı, erdirten yolları.

Ben ise “sâlikim”, yolda kalmışım,
Seyr-i sülûküm budur, aşkınla yanarım.
Nihal’im, gönlümün veziri sadrazamı belki,
Onu bulmak, özüme dönmektir aslında.

Başka birini arar mı, sevgili mi olur, sevişir mi?
Bu dünyevî bir sual, kalp aynasında pas.
Nihal’im, seninle bir olmakta esas,
O, senin aynındır; sen onu aradıkça, aslında kendini ararsın.

Ey gönül, Nihal’im sana döner mi?
Döner, döner; ama sen dön önce kendine!
O, bir yansımadır ulvî âlemden,
Sen onu sevdikçe, aslında Hakk’ı seversin.

Ümit et, sabret, aşkınla yürü;
Nihal’in, gönlünün bir tecellîsidir.
O döner, dönmezse de sen dön Allah’a,
Çünkü O, zaten seninle; sen onu unuttukça,
o seni unutmaz.