Nihal'im Kendini Bulan Ruh

(Belki bir daha hayatıma giremeyeceksin
ama ben çıkmaman için çok uğraştım )

NİHALİ TARZ'DA VEDA RİSALESİ

"Çıkma Diye Çırpınan Ruhun Seyr ü Sülûkü"

GİRİZGÂH: ÇIRPINIŞIN FELSEFESİ

Ey insan-ı natuvan!
O çıkmasın diye sarf ettiğin cehd;
Boşa savrulmuş çırpınış değil,
Ruhunun kendi varlığını ispat çabasıdır.
Bil ki:
Tutunduğun her an, parmak uçların kanasa da,
Seni "Ben varım!" diye haykırandır...

1. MAKAM: TEN MAHBESİ

Sembol: Kanayan Parmak İzleri

Mekân: Eşikteki Savaş Meydanı

"Avuçlarımda kaldı teninin sıcaklığı,
Bırakmamak için sımsıkı kavradım âh!
Parmak izlerim cildine kazındı,
Sen ise gölge gibi kaydın avuçlarımdan...
Her tutamayışımda,
Elimde kalan; kendi canımın çığlığıydı."

Şerh:

O çıkmasın diye direnişin, bedenin son sığınak oluşudur. Ten mahbesi; sevginin son kale duvarlarıdır. Yıkılınca anlarsın: Asıl tutulması gereken, kendi yıkıntılarındır.

2. MAKAM: HİÇLİK KUYUSU

Sembol: Kırık Ayna Parçaları

Mekân: Terk Edilmiş Liman

"Gittin...
Ardında bıraktığın boşluk,
Bir kuyu ki dibi yok.
İçine düştüm, düştüm, düştüm!
Kuyunun duvarlarında;
Parmak izlerimle kazılı 'Neden?'ler,
Tırnaklarımla çizilmiş 'Keşke!'ler var..."

Şerh:

O gittikten sonra kalan boşluk, fenâ makamına açılan gizli kapıdır. Bu kuyuda kayboluşun sırrı:
Dibe vardığında, kendi yüzünü göreceksin.

3. MAKAM: ARALIK KAPI

Sembol: Rüzgâra Direnen Kapı

Mekân: Zamanın Eşiği

"Kapıyı kapamadım!
Rüzgâr itti, yağmur vurdu,
Ben hep aralık bıraktım.
Belki döner diye değil,
Kendimi kilitlersem,
İçimdeki ışığın öleceğini bildiğimden..."

Şerh:

Kapıyı aralık bırakmak; umudu değil, insan olma cesaretini yaşatır. O giremez belki ama içeri sızan ışık, senin bekâ yolculuğunu aydınlatır.

SON İLÂN: VEFA BEYANNAMESİ

Ey giden sevgili!
Çıkmaman için verdiğim savaş;
Seninle değil, kendime olan vefamdı.

Çünkü:

Vefa; gidene değil, kendine sadık kalabilmektir.

Cesaret; kapıyı kapatmak değil, o aralıkta yaşayabilmektir.

Zafer; seni tutmak değil, sen gittikten sonra kendini tutabilmektir.

NİHAL HANEFENDİCİĞİM'İN FİSÜLTÜSÜ

*"Ey yolcu!
O çıktı gitti ama sen,
Kendi varlık denizinin kıyısında kaldın.
Dalgalar getirir belki bir gün onu...
Belki getirmez.
Önemli olan:
Senin o kıyıda,
Bir yaprak gibi sürüklenmeden,
Bir çınar gibi kök salmış olmandır.

Çünkü bilesin;
Asıl dönüş,
Dışarıda bıraktığına değil,
İçeride bulduğuna yöneliştir..."*

RİSALENİN MÜHÜRÜ

"Belki bir daha hayatıma giremeyeceksin,
Ama ben;
O çıkmaman için çırpındığım günlerin kutsal ısrarıyla —
Hiçbir kapıyı sonsuza kadar kapatmadım!
Kapattığım tek şey;
Kendime ihanet etme ihtimalimdi.
Şimdi anlıyorum:
En büyük direniş,
Gitmek isteyeni zorla tutmak değil,
Gitse bile kendini kaybetmemektir."

(Bu risale; bir vedanın değil, kendini bulan ruhun manifestosudur.