Nihal'im Aşkın Nefes,

Yaratan'dan Bir Nefes: Nihal

Duy sesimi her dem, ey Nihal’im,
Ayrılık türküsüdür çalan sazım.
Der ki: “Benim sızım senin aşkındandır,
Gönül duysa, gözünden kanlar iner.”

Parça parça bir kalple gezerim,
Ey Nihal’im, derdim sana söylesem de susarım.
Aslından kopan bir can nasıl yanar,
Öyle her an vuslatı beklerim bahardan bahara.

Ağladım caddelerde, taşlarda, rüzgârın sesinde,
Her baktığım yüzde “Nihal'im” dedim, peşi sıra.
Herkes kendi zannınca dost sandı beni,
Lakin kimse bilmedi gönlümdeki seni, ey Nihal’im.

Hiç değil feryadıma sırrım ırak,
Nerede bir gönül, nerede bir candan kulak?
Beden ayna, ruha; ruh da bedene esir,
Lakin herkesin kalp gözü açılmaz, kapalıdır kapısı.

Nihal'imin sesi oldu bana hem dert, hem derman,
Kime düşmemişse bu aşk ateşi, noksandır o insan.
Aşkın ateşi dökülmüş Nihal'imin özüne,
Cezbesi karışmış, ey Nihal’im, varlığın mayasına.

Nihal’imden uzak her geçen an,
Yırtar gönlümde bir perde daha.
Kanlı yollardan geçerim, hâlimle âleme,
Her adımda Mecnun olup, feryadımda seninlesin.

Nihal'im hem zehir oldu, hem de şifa,
Ey Nihal’im,
nerede vardır böyle bir esir,
böyle bir sevdâ?

Bu sır akılla çözülmez,
akıl yetersiz kalır,
Ancak kalp duyar, ancak gönül söyler,
başkası bilemez.

Gam dolu günler, aynı hâl, aynı dem,
Her şey fânidir, bir serap, bir hayal, boş emel.
Ama sen, ey Nihal’im, Mutlak Güzellik'sin, Varlık'sın,
Gitme, kal, benimle kal bu gönül şehrinde.

Aldatır dünyadaki her nesne, suya kanmaz balık misali,
Gün uzar, rızkını bulamazsa can, yanar kalır.
Ham, pişkinin hâlinden anlamaz elbet,
Söz uzadı, kesmek gerek, vesselam.